Penghijrahan besar-besaran Palestin Kristian yang pertama dari Palestin bermula pada pertengahan abad ke-19 sebagai tindak balas kepada penindasan Kristian oleh Empayar Uthmaniyyah.[1][2][3]

Sejak Perang Arab-Israel 1948, rakyat Palestin telah mengalami beberapa gelombang buangan dan telah merebak ke negara-negara yang berbeza di seluruh dunia.[4] Sebagai tambahan kepada lebih daripada 700,000 orang pelarian Palestin 1948, ratusan ribu juga telah dipaksa keluar pada Perang Enam Hari 1967. Malah, selepas tahun 1967, sebilangan pemuda Palestin digalakkan berhijrah ke Amerika Selatan.[5] Bersama-sama, pelarian 1948 dan 1967 membentuk majoriti diaspora Palestin.[4][6] Di samping pelarian perang, yang lain telah berhijrah ke luar negara atas pelbagai sebab seperti peluang pekerjaan, pendidikan[7][8] dan penindasan agama[6]. Pada dekad mengikuti perang 1967, sebagai contoh, purata 21,000 orang rakyat Palestin setiap tahun telah dipaksa keluar dari kawasan yang dikuasai Israel.[9] Corak pelarian Palestin berterusan sepanjang tahun 1970-an, 1980-an, dan 1990-an.